spotkanie

wczoraj rozmawiałam z twoim służącym
zabolało kiedy usiadł obok
w końcu chwilę wcześniej podawał ci sweter

mówił że lubisz kawę po turecku
gruzińskie wina i teatr
nigdy nie kończysz rozpoczętej książki
i zasypiasz nago przy otwartym oknie

tak mogę być spokojna
od lat nie byłeś z kobietą
czasem tylko kiedy wiklina nasiąka deszczem
a morze wyrzuca na brzeg śpiewające ryby
krzyczysz moje imię

w piach

kiedyś po ciebie wrócę

w czasie ostatniej podróży byłyśmy nierozłączne.
nawet kiedy paliłam papierosa, siedziała obok,
zagryzała jabłka czekoladą i beztrosko bawiła się
śniegiem na podeszwie.

pierwszy raz zgubiłam ją na dworcu,
gdy przy kiosku ruch-u czekałam na taksówkę.
potem cyklicznie znikała i wracała, a ja coraz częściej
zamiast chudego rudzielca, odbijałam w lustrze
piękną poetkę o zmysłowych ustach.
wszak kłamstwo powtórzone sto razy,
w końcu staje się prawdą.

odeszła o świcie. długo patrzyłam
na jej przestrzelone plecy w wełnianym płaszczyku.
niebieską rękawiczkę, rzuconą mi przez ramię

na szczęście.

mężczyzna z lustra

szukała od lat. w pustych bramach, bibliotekach
i kościołach. gotowała dla nich ogórkową,
zakładała pończochy. rodziła dzieci i wiersze.

nie protestowała, kiedy wjeżdżali w nią
samochodzikami na baterie. nie dziwiła się,
gdy w byle mżawce rozmakali jak kartka papieru,
upychali pod smokingami proce i krótkie spodenki.

odkąd zobaczyła go w hotelowej łazience,
przychodzi codziennie. maluje rzęsy i opowiada,
jak ojciec wiązał mu na warkoczach różowe kokardy.
ma jej dłonie, jej piersi i nawet podobnie marszczy nos,
kiedy się uśmiecha. twardy facet. dokładnie taki,
jakiego zawsze chciała przy sobie mieć

zawieście czerwone sandały

odkąd nie odwiedzasz tamtego pokoju
i nie palisz prześcieradeł
śniegiem przynoszonym z dalekich podróży

zostało jej tylko
nasłuchiwanie srebrzystych dzwoneczków
tropienie światła między konarami

przecież wie
kochankowie nie wracają
do wyczytanych epilogów
i schodów

sprzed których zamiast czerwonej latarni
odcinali dziś rano
jej zmoczone rosą
sandały

jak u dickensa

którejś wigilii odnajdą mnie
wszystkie wasze samotności.
usiądą na pustych krzesłach, dopiją
czerninę. będziemy patrzeć, jak umierają
świece na talerzu, gasną świerki.

potem pokażą mi oblodzone poręcze
i ściany bez gwoździ. łóżka,
do których nie mogłam należeć,
nierozplątane na czas szaliki.

nie martw się, zawiniłaś tylko tym, że jesteś.

którejś wigilii przypełznie do was
moja samotność

aniele boży, stróżu mój

czasem jeżdżę warszawskim tramwajem,
pachnie strachem i perfumami
kobiet w zbakierowanych kapeluszach.

wieczorami zasłaniam okna,
opowiadam dzieciom baśnie
i udaję, że bomby to fajerwerki.

czasem staję za żelazną bramą.
patrzę, jak przechodzą pod prętem.
ze szmacianką w ręku biegną do kąpieli.

najładniej ci w niebieskim

a przecież nie o rozpacz chodzi
ale o mżyste niedzielne poranki
kiedy nawet kawa ma smak piasku
wyjścia są limitowane
a kaloryfer grzeje tylko do połowy

i nie o samotność
lecz o myśl sączącą się uparcie
wewnętrzną stroną szyby
łąki na które nie jeżdżą tramwaje
ciemne okna powrotów

nie o tęsknotę przecież
a o czubek sosny pulsujący jednym rytmem
od nocy do nocy
talię szarych kart do zerwania zanim

i nie o miłość

w odpowiedzi na twój list

skąd wiesz że ciągle jeszcze noszę kucyki
a pod dorosłą sukienką wirują falbanki
i na huśtawce do nieba wysoko najwyżej
jakbym nie miała tych swoich nie do uwierzenia

skąd wiesz że trzeba mi ciepłego koca
i bacha i rąk najcichszych i ramion jak stal

mocnej dębowej podłogi
po której mogłabym rozsypać się
gorzkimi pestkami pomarańczy

jednego życia tak mało

tego lata graliśmy wiele spektakli,
a ja ciągle w tej samej wymiętej sukience.
zmieniał się tylko kąt padania światła
i brzmienie skrzypiec pod podłogą.

w prologu zwykłam rozkładać serwetki,
perfumować skronie. czasem otwierałam okno,
żeby zapamiętać fakturę drzew i dachów.
zapach stygnących w deszczu parapetów.

ze sceny zbiegłam bez oklasków,
za to z nową biografią w walizce.
i nadzieją na główną rolę
w kolejnych antygonach.

za anną

chcesz, pojedziemy do moskwy.
na jedną wyrwaną z kalendarza kartkę
z fragmentem tołstoja na odwrocie.

w starym mieszkaniu zostawimy połamane
włosy i spisane pod obrazem wiersze.

rano nastawię samowar, a ty opowiesz mi,
jak cudownie ciasno zawiązuję
nogi. i jak ładnie poruszam biodrami,

wchodząc na torowisko

siostra marta od aniołów

kiedy zostaje sama, wyjmuje je z kosza.
zawija w haftowaną chusteczkę lub kocyk.
to zależy, czy mieszczą się w dłoni.

korytarz jest zbyt krótki,
by opowiedzieć im wszystkie baśnie,
więc wybiera tylko te z dobrym zakończeniem.

każdy malec powinien znać Andersena.

nie, kobietom, którym poprawia poduszki,
nigdy nie mówi, że biały dym za oknem
to skrzydła ich dzieci.