jak u dickensa

którejś wigilii odnajdą mnie
wszystkie wasze samotności.
usiądą na pustych krzesłach, dopiją
czerninę. będziemy patrzeć, jak umierają
świece na talerzu, gasną świerki.

potem pokażą mi oblodzone poręcze
i ściany bez gwoździ. łóżka,
do których nie mogłam należeć,
nierozplątane na czas szaliki.

nie martw się, zawiniłaś tylko tym, że jesteś.

którejś wigilii przypełznie do was
moja samotność