jednego życia tak mało

tego lata graliśmy wiele spektakli,
a ja ciągle w tej samej wymiętej sukience.
zmieniał się tylko kąt padania światła
i brzmienie skrzypiec pod podłogą.

w prologu zwykłam rozkładać serwetki,
perfumować skronie. czasem otwierałam okno,
żeby zapamiętać fakturę drzew i dachów.
zapach stygnących w deszczu parapetów.

ze sceny zbiegłam bez oklasków,
za to z nową biografią w walizce.
i nadzieją na główną rolę
w kolejnych antygonach.