jedenaście

najczęściej spotykam cię na wilgotnej trawie, parującej jeszcze
krwią młodszego brata. spijasz mgłę, po której wspinał się do nieba.
liczysz upuszczone pod brony kamyki. jeśli znajdę dziesięć,
wyjdzie mi naprzeciw. i znów dosiądziemy srebrnego rumaka.

jeszcze nie istnieję, więc nie możesz poczuć mojej przytulonej
do łopianów twarzy. moich wrastających w posokę warkoczy.

najczęściej spotykasz mnie na szpitalnym łóżku. liczę
dziury w suficie, migotania lampy. nie potrafisz dotknąć,
a ja już rozumiem nieudolność palców, od lat zaciśniętych
na pilotce brata. zagra z tobą w ciupy, kiedy wszyscy zasną.

z cudzej miseczki

minął czas stawania na palcach. zaglądania przez szybę.

dorosła naciskasz klamkę, przymierzasz głowę do smug na poduszce.
zdmuchujesz kurz z filiżanek. w szlafrokach pań domu czytasz książki
od strony z zakładką, zaskoczona, jak banalne lubią historie.

i przez chwilę jest tak, jakby ktoś znów zapalił światło w tamtym oknie.

dowiadują się przypadkiem. z nadgryzionej bagietki, spinki w umywalce.
cerowanych rajstopek, rozwieszonych zwycięsko
między krzesełkami.